Is het vreemd om je te willen verdoven bijvoorbeeld met alcohol of seks? Moet je al blij zijn om te leven, of mag je de zoektocht naar je eigen seksualiteit en gender maken?
Het is totaal niet gek als je behoefte hebt om je soms te willen verdoven. Mensen met een aangeboren hartafwijking maken van jongs af aan veel mee wat andere mensen hun hele leven niet hoeven mee te maken. Operaties, veel moeten herstellen, dingen niet kunnen, en leven met de angst voor de dood. Iets hebben aan je hart is nou eenmaal niet te vergelijken met een gebroken been of arm. Het hart is een belangrijk orgaan en als je een grote operatie hebt overleefd is het niet vreemd dat de behoefte ontstaat jezelf te verdoven door middel van bijvoorbeeld seks of alcohol. Of het nou echt de slimste manier is om iets te verwerken, is niet eens een vraag. Maar wij mensen zijn nou eenmaal niet altijd het slimst bezig.
Als je tijdens je puberteit of in je (begin)twintigerjaren veel in het ziekenhuis hebt gelegen of vaak last hebt gehad van je hart, dan ben je eigenlijk al die tijd bezig geweest met overleven. Dat betekent dat er vaak weinig ruimte was voor andere dingen waar leeftijdsgenoten zich wel mee bezig konden houden. Het ontdekken van je seksualiteit of gender is een zoektocht die zich vaak in deze tijd afspeelt. Het kan dus zo zijn dat deze (leuke én vreselijke!) ontdekkingstocht zich later voordoet dan de norm is. Maar wat de norm is, zegt gelukkig nog niks over wat normaal is.
Vragen op het gebied van seksualiteit, intimiteit of gender (Wat voor relatie wil ik? Wat voor seks wil ik? Hoe wil ik samenzijn met een ander? Voel ik mij meer man of vrouw, of geen van beide?) kunnen ook opkomen tijdens de intense periodes voor of na operaties. Eigenlijk worden mensen met een AHA vaker dan gemiddeld met hun neus op de feiten gedrukt: leid ik nog wel het leven zoals ík dat wil? Dat verhoogde bewustzijn van het leven zelf, kan ook leiden tot een verhoogd bewustzijn van dit soort vragen. Zie dit dus als iets bijzonders in plaats van iets dat belemmert: je mag deze zoektocht maken en hoeft niet ‘al blij te zijn dat je leeft’.
Lees hier het verhaal van Dayenne (38) die na een grote operatie losging met seks en alcohol.
‘Het is nu zeven jaar geleden dat ik mijn laatste openhartoperatie had. Ik had een grote operatie overleefd; dat geeft zo’n piek adrenaline. Drie maanden daarna ging mijn tienjarige relatie uit. En ik was verhuisd: er lag een heel nieuw leven voor me open. Ik ben best een laatbloeier, toen pas ben ik begonnen met experimenteren. Ik ging veel drinken, veel uit, en ook op seksueel vlak ging ik met meerdere mannen naar bed.
Aan de ene kant wilde ik voorzichtig zijn en was ik bang, aan de andere kant werd ik losser van de alcohol. Het was een soort van verdoving. Ik heb een hele leuke tijd gehad, zeker ook op seksueel gebied, maar er was wel een tijdje dat ik alcohol nodig had om seks te hebben. Ik vind dat heftig om nu zo te zeggen, al begrijp ik het achteraf ook dat ik dat nodig had: ik was ver van mijzelf verwijderd. Ik heb die periode echt nodig gehad, dus het is helemaal oké.’
Advies uroloog, seksuoloog Henk Elzevier:
‘Het is normaal dat je op zoek gaat naar je eigen seksualiteit. Geniet daar vooral van. Gevoelens die naar boven komen, zijn zeker niet vreemd of uniek, maar voor jou wel. Je bent hier niet alleen in, maar jij maakt natuurlijk wel jouw eigen zoektocht door. Zoek vooral naar de gevoelens waarvan je kunt genieten.
Je bent in deze zoektocht niet anders dan anderen: je zit in een bijzondere situatie met je hartafwijking, maar deze zoektocht is universeel. Je hebt geen afwijking in je romantische hart. Als je toch met deze onderwerpen blijft zitten, kun je op zoek gaan naar een boek of podcast die dit onderwerp bespreekt.’